چیز جالبی که امروز متوجه شدم این بود که هیچکس عملا هیچکس خوبیه تورو نمیخواد ادما قراره قضاوتت کنن، قراره ایگنورت کنن، قراره بهت تیکه بندازن، بهت لبخند بزنن درحالی که ازت خوششون نمیاد، باهات حرف بزنن چون حوصله‌شون سر رفته، قراره بهت حسودی کنن و تو هرچقدر هم که مهربون باشی می‌فهمی هیچکس حتی ذره‌ای متوجهش نمی‌شه واسه همینه که من منتظر اون لحظه‌ی اخر میمونم اون لحظه‌ای که من می‌بینم بقیه چجورین و صبر میکنم تا موقعش که من بخندم ولی حتی اون لحظه هم دلم نمیاد فقط به این فکر میکنم که من وقت و انرژی و توجهم‌رو به کیا دادم و بدجور پشیمون می‌شم هرچی بیشتر روزا می‌گذره بیشتر از رفتارم پشیمون می‌شم، از زمانایی که از دست دادم از محبت هایی که کردم، از رفتارام چون ادما لیاقتشو نداشتن ادم توی فکر میره، که اینا کین؟ چیکار دارن میکنن؟ با خودشون هیچی ولی واقعا چیکار دارن میکنن؟ این چه زندگیه؟ این اصلا چیه که اینا دارن براش دست و پا می‌زنن؟ استاد فیزیک‌مون حرف خیلی
اشتراک گذاری در تلگرام